Ik ben Marijn Geurts (1985) en werk als orthopedagoog, opsteller, rouwbegeleider en Luisterkindwerker én trainer. Ik ben getrouwd met mijn lieve man Christian en hele trotse moeder van onze twee kinderen Fauve en Bor. Wij wonen in Velden, het dorp waarin ik ben opgegroeid.
Ik kom uit een voor mij 'doodgewoon' gezin waar het thema 'dood' ook heel normaal was omdat mijn moeder werkte als uitvaartbegeleider. Zij sprak hier veel over en ik raakte mede hierdoor als opvoedkundige geïnteresseerd in dit thema.
Als kind was ik een echte voeler, toen voor mij nog lastig om hier woorden aan te geven en ook niet altijd wetende wat ik met dit voelen aan moest. Ik heb me als kind vaak onzichtbaar en onzeker gevoeld, terwijl mij als derde en laatste kind van mijn ouders ogenschijnlijk veel voor de wind ging. Naarmate ik ouder werd was ik toch meer op mezelf aangewezen. En daar had ik moeite mee. Terugkijkend naar toen was ik liever meer onbevangen en zelfverzekerd geweest. Overigens ging ik als jongvolwassene zelf in gesprek met iemand die mij meer leerde over mijn eigen gevoelswereld.
Door de jaren heen heb ik dan ook steeds meer geleerd over mezelf, mijn ouders en ons gezin. En ook ben ik steeds meer gaan leren om mijn sterke vermogen om aan te voelen in te zetten in mijn zorg voor anderen. De inzichten die ik hiermee heb verworven vormen de basis in mijn werk . Voor mij staat een hulpvraag nooit op zichzelf, maar als onderdeel van het gezin of binnen een ander systeem. Deze dynamiek fascineert me enorm.
Ik kom uit een voor mij 'doodgewoon' gezin waar het thema 'dood' ook heel normaal was omdat mijn moeder werkte als uitvaartbegeleider. Zij sprak hier veel over en ik raakte mede hierdoor als opvoedkundige geïnteresseerd in dit thema.
Als kind was ik een echte voeler, toen voor mij nog lastig om hier woorden aan te geven en ook niet altijd wetende wat ik met dit voelen aan moest. Ik heb me als kind vaak onzichtbaar en onzeker gevoeld, terwijl mij als derde en laatste kind van mijn ouders ogenschijnlijk veel voor de wind ging. Naarmate ik ouder werd was ik toch meer op mezelf aangewezen. En daar had ik moeite mee. Terugkijkend naar toen was ik liever meer onbevangen en zelfverzekerd geweest. Overigens ging ik als jongvolwassene zelf in gesprek met iemand die mij meer leerde over mijn eigen gevoelswereld.
Door de jaren heen heb ik dan ook steeds meer geleerd over mezelf, mijn ouders en ons gezin. En ook ben ik steeds meer gaan leren om mijn sterke vermogen om aan te voelen in te zetten in mijn zorg voor anderen. De inzichten die ik hiermee heb verworven vormen de basis in mijn werk . Voor mij staat een hulpvraag nooit op zichzelf, maar als onderdeel van het gezin of binnen een ander systeem. Deze dynamiek fascineert me enorm.
