Ik ben Marijn Geurts (1985) en ben rouwbegeleider en orthopedagoog. Ik ben getrouwd met mijn lieve man Christian en hele trotse moeder van onze twee kinderen Fauve en Bor. Wij wonen in Velden, het dorp waarin wij beiden zijn groot gebracht.
Als kind ben ik opgegroeid met veel verhalen rondom de dood. Mijn moeder is uitvaartbegeleidster en zij vertelde vaak over wat ze zoal meemaakte tijdens haar werk. Voor mij waren deze verhalen dus een ‘doodgewoon’ thema en onderdeel van mijn leven.
Andere dingen waren voor mij minder gewoon. Ik heb me als kind vaak onzichtbaar en onzeker gevoeld, terwijl mij als derde en laatste kind van mijn ouders ogenschijnlijk veel voor de wind ging. Mijn broer en zus maakten de weg vrij waardoor het voor mij gemakkelijk werd gemaakt. Onder de vleugels van mijn zorgzame zus, dat beviel me wel.
Naarmate ik ouder werd was ik toch meer op mezelf aangewezen. En daar had ik moeite mee. Terugkijkend naar toen was ik liever meer onbevangen en zelfverzekerd geweest. Anderzijds heeft mijn levensloop mij gebracht waar ik nu ben en wil zijn; gelukkig als persoon, vrouw en moeder.
Door de jaren heen heb ik, zelfstandig en met behulp van anderen, meer geleerd over mezelf, mijn ouders en ons gezin. De inzichten die ik hiermee heb verworven vormen de basis in mijn werk als orthopedagoog en rouwbegeleider. Voor mij staat een hulpvraag dan ook nooit op zichzelf, maar als onderdeel van het gezin. Deze dynamiek binnen een gezin fascineert me enorm.
Als kind ben ik opgegroeid met veel verhalen rondom de dood. Mijn moeder is uitvaartbegeleidster en zij vertelde vaak over wat ze zoal meemaakte tijdens haar werk. Voor mij waren deze verhalen dus een ‘doodgewoon’ thema en onderdeel van mijn leven.
Andere dingen waren voor mij minder gewoon. Ik heb me als kind vaak onzichtbaar en onzeker gevoeld, terwijl mij als derde en laatste kind van mijn ouders ogenschijnlijk veel voor de wind ging. Mijn broer en zus maakten de weg vrij waardoor het voor mij gemakkelijk werd gemaakt. Onder de vleugels van mijn zorgzame zus, dat beviel me wel.
Naarmate ik ouder werd was ik toch meer op mezelf aangewezen. En daar had ik moeite mee. Terugkijkend naar toen was ik liever meer onbevangen en zelfverzekerd geweest. Anderzijds heeft mijn levensloop mij gebracht waar ik nu ben en wil zijn; gelukkig als persoon, vrouw en moeder.
Door de jaren heen heb ik, zelfstandig en met behulp van anderen, meer geleerd over mezelf, mijn ouders en ons gezin. De inzichten die ik hiermee heb verworven vormen de basis in mijn werk als orthopedagoog en rouwbegeleider. Voor mij staat een hulpvraag dan ook nooit op zichzelf, maar als onderdeel van het gezin. Deze dynamiek binnen een gezin fascineert me enorm.
